Het satijnen hart

Twee jaar na Een liefde in Parijs schreef Remco Campert Het satijnen hart, een roman die thematisch nauw aansluit bij de voorganger. De oude kunstenaar Hendrik van Otterlo ontvangt het doodsbericht van zijn ex-vriendin Cissy. Ruim twintig jaar geleden, in de nacht nadat ze hem had verlaten, maakte hij een woest zelfportret, zijn laatste belangrijke doek. Na die nacht heeft hij zijn atelier nooit meer betreden en geen penseel meer aangeraakt. Het satijnen hart is een scherp en weemoedig portret van een schilder die tot op hoge leeftijd niet kan kiezen tussen liefde en kunst.

Remco Campert is de zoon van journalist en dichter Jan Campert, die in 1943 in het Duitse concentratiekamp Neuengamme overleed. Diens gedicht 'De achttien doden' werd een evergreen. Zijn moeder Joekie Broedelet was een bekende Nederlandse actrice.

In mei 1950 richt Remco Campert het tijdschrift 'Braak' op, waarin ook de experimentele 'Vijftigers' Lucebert en Schierbeek publiceren. Vanaf dan schrijft hij poëzie, columns, verhalen en romans. Zijn poëziebundels 'Met man en muis' en 'Het huis waarin ik woonde' (1955) worden bekroond met de Jan Campertprijs. In 1979 krijgt hij de P.C. Hooftprijs voor zijn gehele poëtische oeuvre. In 2011 wordt hem de Gouden Ganzenveer toegekend.

Remco Campert is in de eerste plaats dichter, maar hij heeft ook een aanzienlijke proza-oeuvre. Verhalen en korte romans schrijft hij om den brode. Bijzonder populair is ‘Het leven is verrukkuluk’ (1961), een luchtige en weemoedige roman over de liefde. In de hoogdagen van de column blinkt ook Campert in dat genre uit.