Pluto

Een goudkleurige Volvo hobbelt over een doodlopende weg, gevolgd door een immense stofwolk. Achter het stuur zit een druk pratende vrouw onder een strooien hoed. Op de achterbank, onder al even indrukwekkende hoofddeksels, zitten haar drie oudste dochters. Uit het passagiersraam steekt het hoofd van de tienjarige Antonia. Zij draagt geen hoed.
Haar korte haren wapperen terwijl ze Pluto binnenrijden, want zo noemen haar zussen het doodse platteland waar hun moeder in een opwelling een scheef dijkhuis heeft gekocht.
In Pluto beleeft Antonia de zomer van haar leven. Pas vele jaren later keert ze terug, met een baby in een draagdoek en een peuter aan de hand. Maar ditmaal is het geen zomer. Het dijkhuis is zwaar in verval. Antonia’s hart ligt aan diggelen. De noordoostenwind blijft maar waaien. En de baby houdt niet op met huilen.
In Pluto biedt Lara Taveirne een volkomen authentieke blik op een van de grote thema’s van het mensdom: verlies. Zonder mededogen laat ze haar rouwende personages afdalen in het schimmenrijk, met alleen een touwtje om de weg terug te vinden: de onbreekbare band tussen generaties.

Lara Taveirne (1983), een van de eigenzinnigste schrijvers van haar generatie, schreef eerder de romans De kinderen van Calais (2014, winnaar Debuutprijs, genomineerd voor de Bronzen Boekenuil), Hotel zonder sterren (2015) en Kerkhofblommenstraat (2018).

Over Kerkhofblommenstraat:
‘Al op de eerste bladzij vallen lekkere, halfvergeten woorden de lezer in de schoot. Woorden, vet als op barsten staande vruchten. Een oeroud verhaal over de behoefte ergens bij te willen horen.’
Peter Verhelst
‘De nieuwe literaire golf in Vlaanderen is vrouwelijk, van Lize Spit tot Griet Op de Beeck. Lara Taveirne zou wel eens kunnen uitgroeien tot de grootste verteller onder hen. Ze schrijft poëtisch en toch meeslepend, met oor voor volkse dialogen.’
Tom Lanoye